Ik heb nog nooit een blog of iets dergelijks geschreven over wie ik ben en hoe mijn leven eruit ziet.
Nooit heb ik de behoefte gehad om in het openbaar uitgebreid mijn leven te delen.
Waarom dan nu wel een blog?? Zul je je afvragen.
Omdat ik vind dat op het onderwerp waar ik over wil bloggen, nogal een taboe rust.
In de titel heb je het vast al gelezen: Als zwanger worden niet vanzelf sprekend is.
Tsja, heel veel mensen in mijn nabije omgeving weten dat wij, mijn man en ik, graag kinderen willen.
Maar ja, wat als dat dus niet vanzelf sprekend is.
Dan beland je in het ziekenhuis en de arts gaat onderzoeken waarom je niet zwanger word en wat je er eventueel aan kunt doen.
Ik zal later een blog schrijven over mijn "aandoening", zoals dat met een heerlijk zwaar woord heet!
Als je in de medische malle molen terecht komt, dan heeft dat veel invloed op je leven. Je moet er namelijk nogal wat voor doen voordat überhaupt het moment komt dat je een kans maakt om zwanger te raken.
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het onwijs moeilijk is om het Niet met je omgeving te delen.
Als je naar verjaardagen gaat, op feestjes bent, op bezoek bij familie en vrienden bent, het onderwerp zwanger zijn/worden komt regelmatig aan bod. Waarom zou ik met veel moeite het onderwerp ontwijken of ontwijkende antwoorden geven als er weer eens gevraagd wordt "en zijn jullie al bezig" of "wanneer komt er bij jullie een kleintje"? Nee, laat mij maar vertellen dat het voor ons niet zo vanzelf sprekend is. Niet dat het dat meteen zo'n zwaar onderwerp moet worden of dat men medelijden met mij/ons krijgt. Ik ben niet Zielig omdat moeder natuur heeft besloten dat wij wat meer moeite moeten doen dan een ander. Ik wil ook niet dan mensen lang wachten met ons vertellen dat er een kleintje aan komt totdat ze er niet meer onderuit kunnen.Het lijkt soms wel of mensen je willen beschermen voor je eigen verdriet, door hun blijdschap voor zichzelf te houden. Soms zal het pijnlijk of verdrietig zijn om te horen dat er weer iemand zwanger is en ik niet, maar that`s life en mijn tijd komt nog wel denk ik dan. De ene keer zal het moeilijker zijn om er mee om te gaan dan de andere keer! De artsen hebben nog steeds niet gezegd dat het NIET kan! Maar goed, ik vind het persoonlijk erg fijn om mijn gedachten, ideeën, frustraties, blijdschap van me af te schrijven, dat iedereen het dan kan lezen, tja dat is een bijkomstigheid. Misschien dat dat stukje taboe rond dit onderwerp gebroken kan worden. Want wat is er nou fijner dan een wereld vol begrip voor elkaar!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten