De malle molen draait....

Zoals ik in mijn vorige blog al zei, had de huisarts geadviseerd om niet te wachten tot ons dertigste als we kinderen willen. In de eerste maanden van 2009 begonnen mijn eierstokken nog harder te rammelen dan ze al deden. Er waren ook veel vriendinnen en kennissen in onze omgeving die zwanger raakte en een kindje kregen. Wij willen ook! Ergens eind 2008 hadden we het besluit al genomen om het er eerst zelf op te wagen, het is namelijk niet onmogelijk om op de natuurlijke manier zwanger te worden, al is de kans wel stukken kleiner dan bij een vrouw met "gezonde" eierstokken. Uiteindelijk denderde de tijd door en werd het zomer. We hadden nu echt het punt bereikt dat we verder wilde en de kans op een zwangerschap wilde vergroten. Dus..... in Augustus 2009 hadden we een afspraak in het ziekehuis op de poli fertiliteit. Na een gesprekje en een onderzoek om te kijken hoe mijn eierstokken en baarmoederslijmvlies eruit zagen kreeg ik een kuurtje Provera mee om mijn menstruatie op te wekken en een kuurtje clomid om er voor te zorgen dat mijn follikels (eitjes) gingen rijpen. Dat heb ik geweten, die kuur die sloeg goed aan. Iets te goed wat mij betreft. Buikkrampen en hevig bloedverlies volgde. Ik wist van voor niet meer, dat ik achter leefde zeg maar. Uiteindelijk de huisarts maar gebeld voor advies. Helaas, ook hier moest ik doorheen. Hou jezelf rustig, en neem maar een ibuprofen, die zorgen er vaak voor dat het bloedverlies wat verminderd. Gelukkig had de huisarts gelijk, maar het hevig vloeien heeft al met al een dag of drie, vier geduurd denk ik. De keren die ik daarna nog zo`n zelfde kuur heb geslikt hadden gelukkig een veel minder heftige menstratie tot gevolg. Pfff, ik werd die keer letterlijk gereinigd van binnen. Maar goed, op dag 3 mocht ik beginnen met 50 mg clomid om mijn follikels te laten groeien. Op dag 10 moest ik naar het ziekenhuis komen om doormiddel van een (inwendige) echo te laten beoordelen of er al resultaat te zien was. Na tien dagen was er nog geen resultaat gezien, dus moest ik nog een aantal dagen doorgaan met de clomid. Uiteindelijk sloeg de eerste kuur niet aan. Met weer een kuur Provera om de menstruatie op te wekken. Gelukkig deze keer niet zo heftig als de vorige keer. De kuur Clomid werd verhoogd naar 100mg maar helaas ook deze sloeg niet aan. Je raad het al, weer een kuur Provera en weer een verhoging van de Clomid naar 150mg. Dus op dag drie zijn we weer vol goede moed begonnen met het slikken van de tabletjes. Deze kuur leek aan te slaan, op dag 10 was er groei te zien in een follikel. Eindelijk werden onze inspanningen beloond. Na een paar dagen weer terug voor een echo. Deze echo's zijn altijd inwendig. Ja je moet er wat voor over hebben. Maar een echo zo als we ze kennen bij een zwangere vrouw levert helaas niks op. De arts kan dan niet goed genoeg of misschien zelfs niks zien. Als je moeite hebt om jezelf "bloot" te geven, dan leer je dat wel af als je de medische malle molen ingaat. Maar goed, uiteindelijk bleek dat ik een mooie follikel had van ongeveer 20mm, dat betekend dat we "huiswerk" mee kregen. Een klein stukje spontaniteit gaat er wel af op het moment dat je van de arts te horen krijgt dat je op een bepaalde dag en tijd MOET seksen. Maar je bent er natuurlijk zelf bij om het spontaan en spannend te houden. Die details ga ik hier natuurlijk niet delen!! Helaas was ook deze ronde zonder resultaat, een zwangerschap bleef helaas uit! Deze keer geen Provera gelukkig, omdat er een follikel was werd ik op de natuurlijke manier ongesteld. Weer een ronde Clomid 150mg, maar verrassend genoeg reageerde ik daar niet meer op. Wat nu?? Daar over later meer..........

Hoe het begon....

In mijn vorige blog had ik het over PCOS, de "aandoening" die er voor zorgt dat zwanger worden dus niet vanzelf sprekend is. Maar ja, hoe kom je dan in die Medische Malle Molen terecht. In 2007 kwam het moment om te stoppen met de welbekende pil. Ik had last van de pil, ik voelde me emotioneel nogal op zijn kop gezet. Mijn stemmingen wisselde van vrolijk naar boos in een paar seconden. Huilbuien, soms uit het niets, soms alleen al door te kijken naar een film of tv programma. Manlief had nogal wat met me te stellen. Na een tijdje te hebben aangetobt, een paar goede gesprekken EN onze kinderwens,kwamen we tot de conclusie dat het tijd werd om die pil door de wc te spoelen. Eerst maar eens zorgen dat ik mijn emoties weer op de rit ging krijgen. Al snel bleek dat ik me stukken beter voelde zonder die verekte rot pil. Eigenlijk begon de ellende toen pas. Normaal gesproken komt de natuurlijke menstruatie cyclus op gang. Nou bij mij ook, maar helaas niet zo als het hoort. Mijn menstruatie kwam en ging, de ene keer zat er netjes een maand tussen de andere keer duurde het een half jaar voordat er weer eens een menstruatie kwam. Het is niet dat ik dan een week menstrueerde en er weer vanaf was, nee het duurde 6 tot 9 weken. Met een hoop frustratie en zelfs bloedarmoede tot gevolg. Toch maar eens een keer naar de huisarts, en ik kreeg verschillende onderzoeken om uit te zoeken waar dit vandaan kwam, suikerziekte, cholestorol en zelfs schimmelinfecties werden uitgesloten. Toen kwam de voorzichtige diagnose PCOS en werden we doorgestuurd naar de gynacoloog. Het zal ergens in 2008 geweest zijn toen we de diagnose ook daadwerkelijk kregen. We kregen in die periode van de huisarts het advies, als je kinderen wil, wacht niet tot je dertigste, het word naar mate je ouder word alleen maar moeilijker,