Hoe het begon....

In mijn vorige blog had ik het over PCOS, de "aandoening" die er voor zorgt dat zwanger worden dus niet vanzelf sprekend is. Maar ja, hoe kom je dan in die Medische Malle Molen terecht. In 2007 kwam het moment om te stoppen met de welbekende pil. Ik had last van de pil, ik voelde me emotioneel nogal op zijn kop gezet. Mijn stemmingen wisselde van vrolijk naar boos in een paar seconden. Huilbuien, soms uit het niets, soms alleen al door te kijken naar een film of tv programma. Manlief had nogal wat met me te stellen. Na een tijdje te hebben aangetobt, een paar goede gesprekken EN onze kinderwens,kwamen we tot de conclusie dat het tijd werd om die pil door de wc te spoelen. Eerst maar eens zorgen dat ik mijn emoties weer op de rit ging krijgen. Al snel bleek dat ik me stukken beter voelde zonder die verekte rot pil. Eigenlijk begon de ellende toen pas. Normaal gesproken komt de natuurlijke menstruatie cyclus op gang. Nou bij mij ook, maar helaas niet zo als het hoort. Mijn menstruatie kwam en ging, de ene keer zat er netjes een maand tussen de andere keer duurde het een half jaar voordat er weer eens een menstruatie kwam. Het is niet dat ik dan een week menstrueerde en er weer vanaf was, nee het duurde 6 tot 9 weken. Met een hoop frustratie en zelfs bloedarmoede tot gevolg. Toch maar eens een keer naar de huisarts, en ik kreeg verschillende onderzoeken om uit te zoeken waar dit vandaan kwam, suikerziekte, cholestorol en zelfs schimmelinfecties werden uitgesloten. Toen kwam de voorzichtige diagnose PCOS en werden we doorgestuurd naar de gynacoloog. Het zal ergens in 2008 geweest zijn toen we de diagnose ook daadwerkelijk kregen. We kregen in die periode van de huisarts het advies, als je kinderen wil, wacht niet tot je dertigste, het word naar mate je ouder word alleen maar moeilijker,