Daar komt de Spuit!

De vakanties zijn weer voorbij en we zomeren nog een beetje na. Heerlijk zonnetje, ik geniet er wel van. Hier weer een update, het was wel een beetje lang geleden ;-)

Na ongeveer vier rondes bleek de Clomid (tabletten) niet meer aan te slaan. Hoezo frustrerend!!
Gelukkig is er in de medische wetenschap de laatste jaren veel veranderd en hoeven we niet bang te zijn dat de kans op een kindje na deze kleine tegenslag is verkeken.
Ik mag verder met andere hormonen, Puregon. Een klein nadeel, je moet deze hormonen bij jezelf injecteren.
Ja, dat lees je goed, ik moet aan de gang met een spuit.

Dat betekend iedere avond op een vast tijdstip hormonen injecteren net onder de huid van mijn buik. Dunne naaldjes van ongeveer 1,2cm lang en heel erg dun (zie de afbeelding), je draait m op een prikpen, stelt het aantal eenheden in en dan............. Prikken maar!
Eerst krijg je een korte les in het ziekenhuis en mag je even oefenen met een lege spuit. Dan kan de zuster zien of je het goed doet.
Injecteren bij een ander is toch anders als bij jezelf.
Gelukkig ben ik niet zo bang aangelegd en gaat het prima.
Dat word weer wachten op de menstruatie weer opgewekt door een kuur provera.
En ja hoor, als de "visite" zich aandiend, mag ik op dag drie beginnen met spuiten.
Begin aantal is 50 EenHeden (EH). Op dag tien moest ik weer naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Ook wel follikelmeting genoemd. Het heet zo omdat ze je follikels (eitjes) gaan meten.
Maar helaas de hormonen hadden nog geen resultaat.
Na een aantal dagen, ik weet niet meer precies hoeveel, hebben ze de hormonen opgehoogd naar 75 EH. Ik ging zo ongeveer twee keer per week naar het ziekenhuis voor een echo en dat een week of 4 lang. Dit was nodig om het goede aantal eenheden hormonen te bepalen. Je weet van te voren bij welke hoeveelheid eenheden je lichaam gaat reageren en een eitje laat groeien. Uiteindelijk eindigde de hoeveelheid hormonen op 87,5 EH. Ik was blij dat we een punt hadden bereikt waarvan we weten dat mijn lichaam erop reageerd. Ik was ondertussen bont en blauw op mijn buik. Had bijna geen plekje meer over waar ik kon spuiten.
Ja zou je dan niet in een ander deel van je lichaam kunnen spuiten zou je denken??
Ja en nee is het antwoord. Ja dat kan wel, Nee dan worden de hormonen niet zo goed opgenomen door je lichaam. Dus niet verstandig.
Maar goed, we hadden een goed eitje en de pregnyl mocht weer geinjecteerd worden.
Van de arts kregen we nog huiswerk mee. Er werd voor ons bepaald op welke avond we samen een feestje moesten bouwen..........

Zo gingen we een tijdje door.
In die periode ging het helemaal niet goed met me, ik zat niet lekker in mijn vel, had last van stemmingswisselingen en raakte steeds gefrustreerder omdat ik maar niet zwanger werd.
Uiteindelijk riep ik tegen mijn lief dat ie me maar moest verlaten om een andere vrouw te zoeken die wel kinderen kon krijgen.
Tsja, je kan rare dingen doen als je onder invloed bent van hormonen.

Voor mijn lief was dat de rede om mij op 16 augustus 2010 ten huwelijk te vragen.
Dat had ik nooit aan zien komen. Niet dat lief niet wilde trouwen, maar omdat een eerder aanzoek, uitgelokt door mij, keihard door me was afgewezen.
Al met al bleek dit aanzoek en de plannen voor onze grote dag wel een hele goede reden om een welverdiende pauze in te lassen.
Wat had ik dat nodig zeg, even weg van al die ziekenhuisbezoeken, frustraties, blauwe plekken en op uur en tijd spuiten.
Want iemand die zegt: "Oh joh, je moet er helemaal niet mee bezig zijn" die heeft het mis!
Je moet er wel mee bezig zijn, het is zo belangrijk om iedere avond op het zelfde tijdstip je hormonen toe te dienen en om een a twee keer per week naar het ziekenhuis te gaan voor een follikelmeting.
Ik zet standaard mijn telefoon om maar niet te vergeten dat ik moet spuiten. Als je naar een verjaardag moet of als ik slaapdienst heb, dan moet de hele mikmak mee. Dus nee, er niet mee bezig zijn is niet aan de orde.
Wel moet je gewoon doorgaan met leven, leuke dingen doen, ontspannen, en niet denken oh, nee ik kan ik januari niet mee naar dat concert want misschien ben ik wel zwanger. Dat dat niet werkt heb ik aan de lijve ondervonden.

Nu zitten we ondertussen in augustus 2012. In januari van dit jaar zijn we weer vol goede moed begonnen met het hele circus.
We begonnen weer met het opwekken van een menstruatie en het opnieuw instellen van het aantal te spuiten eenheden puregon.
Helaas bleek na een aantal rondes dat mijn lichaam niet zo goed op de puregon reageerde dan anderhalf jaar geleden.
Dat was wel even een grote domper, maar gelukkig kon ik overstappen op de menopur.
Menopur is een hormoon gemaakt uit de urine van vrouwen in de overgang. Een lichaamseigen stof dus. Dat houd helaas in dat ik deze niet meer via een prikpen kan injecteren, maar dat ik twee ampullen met poeder moet oplossen in een ampul vloeistof.

1 ampul met vloeistof en 1 ampul met poeder

Het is een nauwkeurig werkje om dus een spuit klaar te maken. Ook het injecteren is niet zo heel fijn. Ondanks dat ik een kleinere naald gebruik als bij de puregon. De menopur vloeistof prikt als je hem in spuit, daarom kies ik ervoor om de vloeistof langzaam in te spuiten, zodat de vloeistof zijn eigenweg kan gaan en het zo min mogelijk pijn geeft.

Kan je het nog volgen??

Gelukkig had ik bij het gebruik van deze hormonen wel resultaat. Er waren twee hele mooie follikels te zien. De arts vond het nodig om te vragen of we het risico wel wilde nemen, want zwanger raken van een tweeling was nu ook een optie.

Ehhhmm alsof we deze ronden gaan afbreken omdat we een tweeling kunnen krijgen??

Dacht het niet..........

De malle molen draait....

Zoals ik in mijn vorige blog al zei, had de huisarts geadviseerd om niet te wachten tot ons dertigste als we kinderen willen. In de eerste maanden van 2009 begonnen mijn eierstokken nog harder te rammelen dan ze al deden. Er waren ook veel vriendinnen en kennissen in onze omgeving die zwanger raakte en een kindje kregen. Wij willen ook! Ergens eind 2008 hadden we het besluit al genomen om het er eerst zelf op te wagen, het is namelijk niet onmogelijk om op de natuurlijke manier zwanger te worden, al is de kans wel stukken kleiner dan bij een vrouw met "gezonde" eierstokken. Uiteindelijk denderde de tijd door en werd het zomer. We hadden nu echt het punt bereikt dat we verder wilde en de kans op een zwangerschap wilde vergroten. Dus..... in Augustus 2009 hadden we een afspraak in het ziekehuis op de poli fertiliteit. Na een gesprekje en een onderzoek om te kijken hoe mijn eierstokken en baarmoederslijmvlies eruit zagen kreeg ik een kuurtje Provera mee om mijn menstruatie op te wekken en een kuurtje clomid om er voor te zorgen dat mijn follikels (eitjes) gingen rijpen. Dat heb ik geweten, die kuur die sloeg goed aan. Iets te goed wat mij betreft. Buikkrampen en hevig bloedverlies volgde. Ik wist van voor niet meer, dat ik achter leefde zeg maar. Uiteindelijk de huisarts maar gebeld voor advies. Helaas, ook hier moest ik doorheen. Hou jezelf rustig, en neem maar een ibuprofen, die zorgen er vaak voor dat het bloedverlies wat verminderd. Gelukkig had de huisarts gelijk, maar het hevig vloeien heeft al met al een dag of drie, vier geduurd denk ik. De keren die ik daarna nog zo`n zelfde kuur heb geslikt hadden gelukkig een veel minder heftige menstratie tot gevolg. Pfff, ik werd die keer letterlijk gereinigd van binnen. Maar goed, op dag 3 mocht ik beginnen met 50 mg clomid om mijn follikels te laten groeien. Op dag 10 moest ik naar het ziekenhuis komen om doormiddel van een (inwendige) echo te laten beoordelen of er al resultaat te zien was. Na tien dagen was er nog geen resultaat gezien, dus moest ik nog een aantal dagen doorgaan met de clomid. Uiteindelijk sloeg de eerste kuur niet aan. Met weer een kuur Provera om de menstruatie op te wekken. Gelukkig deze keer niet zo heftig als de vorige keer. De kuur Clomid werd verhoogd naar 100mg maar helaas ook deze sloeg niet aan. Je raad het al, weer een kuur Provera en weer een verhoging van de Clomid naar 150mg. Dus op dag drie zijn we weer vol goede moed begonnen met het slikken van de tabletjes. Deze kuur leek aan te slaan, op dag 10 was er groei te zien in een follikel. Eindelijk werden onze inspanningen beloond. Na een paar dagen weer terug voor een echo. Deze echo's zijn altijd inwendig. Ja je moet er wat voor over hebben. Maar een echo zo als we ze kennen bij een zwangere vrouw levert helaas niks op. De arts kan dan niet goed genoeg of misschien zelfs niks zien. Als je moeite hebt om jezelf "bloot" te geven, dan leer je dat wel af als je de medische malle molen ingaat. Maar goed, uiteindelijk bleek dat ik een mooie follikel had van ongeveer 20mm, dat betekend dat we "huiswerk" mee kregen. Een klein stukje spontaniteit gaat er wel af op het moment dat je van de arts te horen krijgt dat je op een bepaalde dag en tijd MOET seksen. Maar je bent er natuurlijk zelf bij om het spontaan en spannend te houden. Die details ga ik hier natuurlijk niet delen!! Helaas was ook deze ronde zonder resultaat, een zwangerschap bleef helaas uit! Deze keer geen Provera gelukkig, omdat er een follikel was werd ik op de natuurlijke manier ongesteld. Weer een ronde Clomid 150mg, maar verrassend genoeg reageerde ik daar niet meer op. Wat nu?? Daar over later meer..........

Hoe het begon....

In mijn vorige blog had ik het over PCOS, de "aandoening" die er voor zorgt dat zwanger worden dus niet vanzelf sprekend is. Maar ja, hoe kom je dan in die Medische Malle Molen terecht. In 2007 kwam het moment om te stoppen met de welbekende pil. Ik had last van de pil, ik voelde me emotioneel nogal op zijn kop gezet. Mijn stemmingen wisselde van vrolijk naar boos in een paar seconden. Huilbuien, soms uit het niets, soms alleen al door te kijken naar een film of tv programma. Manlief had nogal wat met me te stellen. Na een tijdje te hebben aangetobt, een paar goede gesprekken EN onze kinderwens,kwamen we tot de conclusie dat het tijd werd om die pil door de wc te spoelen. Eerst maar eens zorgen dat ik mijn emoties weer op de rit ging krijgen. Al snel bleek dat ik me stukken beter voelde zonder die verekte rot pil. Eigenlijk begon de ellende toen pas. Normaal gesproken komt de natuurlijke menstruatie cyclus op gang. Nou bij mij ook, maar helaas niet zo als het hoort. Mijn menstruatie kwam en ging, de ene keer zat er netjes een maand tussen de andere keer duurde het een half jaar voordat er weer eens een menstruatie kwam. Het is niet dat ik dan een week menstrueerde en er weer vanaf was, nee het duurde 6 tot 9 weken. Met een hoop frustratie en zelfs bloedarmoede tot gevolg. Toch maar eens een keer naar de huisarts, en ik kreeg verschillende onderzoeken om uit te zoeken waar dit vandaan kwam, suikerziekte, cholestorol en zelfs schimmelinfecties werden uitgesloten. Toen kwam de voorzichtige diagnose PCOS en werden we doorgestuurd naar de gynacoloog. Het zal ergens in 2008 geweest zijn toen we de diagnose ook daadwerkelijk kregen. We kregen in die periode van de huisarts het advies, als je kinderen wil, wacht niet tot je dertigste, het word naar mate je ouder word alleen maar moeilijker,

PCOS....

......Poly Cysteus Ovarium Syndroom. Een hele mond vol moeilijk woorden.

Hieronder een korte uitleg:
Polycysteus-ovariumsyndroom

of PCOS is een aantal samenhangende afwijkingen, waarbij vaak (kleine) cysten in de eierstokken aanwezig zijn. De afwijkingen worden waarschijnlijk veroorzaakt door, en of gaan gepaard met hormonale afwijkingen.

Hierdoor ontwikkelen zich in de eierstokken (ovarium) meerdere (poly) cystes. De eicellen groeien niet of onregelmatig, waardoor er geen of onregelmatig een eisprong optreedt en vrouwen onregelmatig of niet menstrueren. Doordat de eisprong onregelmatig of geheel niet plaatsvindt zijn deze vrouwen verminderd vruchtbaar. Een hormoonbehandeling kan dit verhelpen.

Op dit plaatje zie je hoe een eierstok van een vrouw zonder PCOS en een eierstok van een vrouw met PCOS eruit ziet.








Zoals je kunt lezen kan een hormoonbehandeling ervoor zorgen dat je toch een of meerder eitjes ontwikkeld in je eierstok(ken), waardoor kan op een zwangerschap stukken groter word. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, gelukkig.
Maar helaas, dat wil niet zeggen dat je een pilletje neemt, een eitje ontwikkeld en hup, na een lekkere vrijpartij met je lief, zwanger bent.
Was het maar zo makkelijk!!



Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Polycysteus-ovariumsyndroom
Bron: http://www.prlog.org/10263302-ailesbury-medical-polycystic-ovary-syndrome-pcos-explained-by-dr-patrick-treacy.html

Doel van mijn blog!

Ik heb nog nooit een blog of iets dergelijks geschreven over wie ik ben en hoe mijn leven eruit ziet.
Nooit heb ik de behoefte gehad om in het openbaar uitgebreid mijn leven te delen.
Waarom dan nu wel een blog?? Zul je je afvragen.
Omdat ik vind dat op het onderwerp waar ik over wil bloggen, nogal een taboe rust.
In de titel heb je het vast al gelezen: Als zwanger worden niet vanzelf sprekend is.
Tsja, heel veel mensen in mijn nabije omgeving weten dat wij, mijn man en ik, graag kinderen willen.
Maar ja, wat als dat dus niet vanzelf sprekend is.
Dan beland je in het ziekenhuis en de arts gaat onderzoeken waarom je niet zwanger word en wat je er eventueel aan kunt doen.
Ik zal later een blog schrijven over mijn "aandoening", zoals dat met een heerlijk zwaar woord heet!
Als je in de medische malle molen terecht komt, dan heeft dat veel invloed op je leven. Je moet er namelijk nogal wat voor doen voordat überhaupt het moment komt dat je een kans maakt om zwanger te raken.
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het onwijs moeilijk is om het Niet met je omgeving te delen.
Als je naar verjaardagen gaat, op feestjes bent, op bezoek bij familie en vrienden bent, het onderwerp zwanger zijn/worden komt regelmatig aan bod. Waarom zou ik met veel moeite het onderwerp ontwijken of ontwijkende antwoorden geven als er weer eens gevraagd wordt "en zijn jullie al bezig" of "wanneer komt er bij jullie een kleintje"? Nee, laat mij maar vertellen dat het voor ons niet zo vanzelf sprekend is. Niet dat het dat meteen zo'n zwaar onderwerp moet worden of dat men medelijden met mij/ons krijgt. Ik ben niet Zielig omdat moeder natuur heeft besloten dat wij wat meer moeite moeten doen dan een ander. Ik wil ook niet dan mensen lang wachten met ons vertellen dat er een kleintje aan komt totdat ze er niet meer onderuit kunnen.Het lijkt soms wel of mensen je willen beschermen voor je eigen verdriet, door hun blijdschap voor zichzelf te houden. Soms zal het pijnlijk of verdrietig zijn om te horen dat er weer iemand zwanger is en ik niet, maar that`s life en mijn tijd komt nog wel denk ik dan. De ene keer zal het moeilijker zijn om er mee om te gaan dan de andere keer! De artsen hebben nog steeds niet gezegd dat het NIET kan! Maar goed, ik vind het persoonlijk erg fijn om mijn gedachten, ideeën, frustraties, blijdschap van me af te schrijven, dat iedereen het dan kan lezen, tja dat is een bijkomstigheid. Misschien dat dat stukje taboe rond dit onderwerp gebroken kan worden. Want wat is er nou fijner dan een wereld vol begrip voor elkaar!!